Ο Άρης Δανίκας γεννήθηκε στην Αμαλιάδα της Πελοποννήσου, το λίκνο της δημοκρατίας και σημείωσε ότι «οι φυλετικές διακρίσεις ήταν ανύπαρκτες στις οικογενειακές μου ρίζες, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μου». Οι γονείς του ήταν καλοί, αξιόπιστοι Έλληνες και ο Δανίκας περιέγραψε τη μητέρα του ότι «ζει για την οικογένειά της, αφοσιωμένη στην υπηρεσία και την προστασία της οικογένειας» και δίνει στον Δανίκα «τις θεμελιώδεις αρχές της ανθρωπιάς, της καλοσύνης και της αφοσίωσης». Ο Δανίκας τη βλέπει ως «υγιή, αξιολάτρευτη και υπό την προστασία [του] καθώς έμεινε μόνη στη ζωή». Η μητέρα του, νοικοκυρά, ήταν αφοσιωμένη στην οικογένειά της και είναι πολύ περήφανη για τον Δανίκα. Ο πατέρας του ήταν ένας «εργατικός άνθρωπος του οποίου η ειδικότητα ήταν η συγκόλληση πλοίων». Εκπαίδευσε εργάτες ναυπηγείων στο νησί της Σύρου και έδωσε στον Δανίκα «τις δεξιότητές του της τελειότητας, ποτέ δεν τα παρατάει, λέει πάντα την αλήθεια, είναι δίκαιος με τους άλλους και πάντα εργάζεται σκληρά μέχρι να γίνει η δουλειά με υψηλά πρότυπα και είναι ευγενικός και με σεβασμό. των άλλων.” Οι διωκτικές αρχές στην οικογένεια Δανίκα, καθώς ο παππούς του, καθώς και πολλά άλλα μέλη της οικογένειάς του, ήταν αστυνομικοί στην Ελλάδα.
Ο Δανίκας τελείωσε το γυμνάσιο στην Αθήνα και ανακάλυψε ότι ήταν «κάτι σαν ταλέντο στα ηλεκτρονικά». Η οικογένειά του είχε έναν στενό συγγενή στη Νότια Αφρική (SA), και συμφωνήθηκε ότι θα μεταναστεύσει στη SA για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στον τομέα των ηλεκτρονικών. Το 1988, σε ηλικία δεκαεπτά ετών, ο Δανίκας μετακόμισε στην Α.Ε. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός για ένα χρόνο στο Natal Technikon, αλλά αναγκάστηκε να το παρατήσει καθώς «η οικονομική πίεση και η γλώσσα ήταν πρόβλημα». Ο Δανίκας δήλωσε ότι στην Α.Ε., «μιλούν πολλές γλώσσες αλλά κυρίως αγγλικά και αφρικάανς. Τα Αφρικάανς ήταν η γλώσσα των Αφρικανέρ, των Ολλανδών αποίκων που υποδούλωσαν τους Αφρικανούς για δεκαετίες με την πολιτική του απαρτχάιντ».
Ο Δανίκας ξεκίνησε τη δική του επιχείρηση, ένα εξαιρετικά επιτυχημένο κατάστημα λιανικής και υποστήριξης υλικού υπολογιστών. Ξεκίνησε λίγο και στην αρχή ο Δανίκας έπρεπε να κόψει τα γράμματα για διαφήμιση στις βιτρίνες του από καρμπόν. Τελικά, ο Δανίκας είχε μια ακμάζουσα επιχείρηση, αλλά δεν είχε «πολιτιστική ταυτότητα».
Μια μέρα, στο κατάστημά του, μπήκε ο Johan Booysen που αγόρασε έναν υπολογιστή και εντυπωσιάστηκε από τις δεξιότητες του Δανίκα στον υπολογιστή. Ο Booysen ήταν ο επόπτης μιας μονάδας δολοφονιών και ληστειών, τμήματος της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομικής Υπηρεσίας (SAPS) στο Durban, KwaZulu-Natal, SA. Ο Booysen πρότεινε στον Δανίκα να γίνει έφεδρος αστυνομικός και να διασκεδάσει με την «σούπερ ντούπερ μονάδα» του. Ο Booysen προήχθη σε Διευθυντή του SAPS και έγινε ο ιδρυτής της Μονάδας Σοβαρών Βίαιων Εγκλημάτων Cato Manor (αργότερα Μονάδα Οργανωμένου Εγκλήματος) που αργότερα κατηγορήθηκε ότι ήταν ομάδα θανάτου. Η Μονάδα Οργανωμένου Εγκλήματος ήταν ένα «έργο για κατοικίδια του Booysen», σημείωσε ο Ντάνικας, και ο Booysen «ήταν ένας ακραίος Αφρικανός που μισούσε τα πάντα εκτός από τους λευκούς. Με πήρε υπό την προστασία του, με σύστησε στην οικογένειά του και γίναμε φίλοι». Η Μονάδα Cato Manor του SAPS είχε περίπου τριάντα μέλη, ξεκινώντας αρχικά με λευκά μέλη και στη συνέχεια προσθέτοντας μέλη μεικτής φυλής.
Ο Δανίκας άρχισε να ενεργεί ως έφεδρος το 2001 και θυμάται ότι «μύησε στην αστυνομική μονάδα όταν [ή] ανέφερε στο γραφείο όπου βασάνιζαν έναν γυμνό Αφρικανό ύποπτο που ήταν δεμένος σε μια καρέκλα». Ο ύποπτος ξυλοκοπήθηκε και πνίγηκε και του είχαν τοποθετήσει μια τσάντα στο κεφάλι. Ο Δανίκας έλαβε εντολή να βάλει το πόδι του στο γόνατο του υπόπτου για να μην κουνηθεί, αλλά ο ύποπτος, βαθύς φόβος, ούρησε πάνω στον Δανίκα. «Αυτό ήταν το αστείο της μύησης για μένα, τον πρωτάρη», είπε ο Δανίκας.
Ο Δανίκας ήταν μάρτυρας και κατέγραψε βασανιστήρια το 2004 που συνέβησαν στο γραφείο του Cato Manor. Ήταν προετοιμασμένος για αυτό, αφού το είχε ξαναδεί, έτσι είχε ένα από τα πρώτα κινητά τηλέφωνα Nokia με κάμερα. Τα μέλη της μονάδας Cato Manor μιλούσαν όλα για το πόσο περήφανοι ήταν για τις πληροφορίες που πήραν από τον ύποπτο. Ο Δανίκας προσποιήθηκε ότι μιλούσε στη μητέρα του στα ελληνικά και τράβηξε τρία κλιπ από τα βασανιστήρια. Αν τα μέλη της μονάδας Cato Manor είχαν πιάσει τον Δανίκα να βγάζει φωτογραφίες, δεν είχε καμία αμφιβολία ότι θα είχε σκοτωθεί.
Ο Δανίκας πήγε τα κλιπ στον Booysen και ο Booysen του είπε: «Έτσι βγάζουν αποτελέσματα τα αγόρια μου». Ο Booysen «δεν ενήργησε, αλλά έγινε κάπως εχθρικός» αφού ο Δανίκας του έδειξε τη μονάδα του να βασανίζει κρατούμενους. Αφού ο Δανίκας ειδοποίησε τον Booysen, όταν οι ύποπτοι οδηγήθηκαν στη μονάδα Cato Manor, όλα τα τηλέφωνα μαζεύτηκαν σε ένα καλάθι. Ο Δανίκας δεν οδηγήθηκε ποτέ ξανά σε ανάκριση αφού μίλησε στον Booysen. Ο Ντάνικας και ο Μπούισεν ήταν κάποτε πολύ στενοί φίλοι, αρκετά δεμένοι που ο καθένας είχε από ένα σετ κλειδιά για το σπίτι του άλλου. Συνδέθηκαν για την καταπολέμηση του εγκλήματος, αλλά δεν συμφώνησαν για τα μέσα καταπολέμησης του εγκλήματος. Όταν ο Δανίκας έφερε στον Booysen και άλλους λεπτομέρειες για τη διαφθορά στο Cato Manor, η σχέση τους άλλαξε άρδην επειδή ο Δανίκας δεν ήταν πια σύντροφος στα όπλα, αλλά πληροφοριοδότης.
Στα δέκα σχεδόν χρόνια ο Δανίκας ήταν έφεδρος αστυνομικός, του επέτρεψαν να εμπλακεί σε ανακρίσεις μόνο δύο τρεις φορές. Ο ένας ήταν Έλληνας υπήκοος, ο Κώστας Σβουράκης, ο οποίος βασανίστηκε για δύο ώρες αφού τον ξεγύμνωσαν. Ο Σβουράκης είχε βρεθεί με κλεμμένα ρολόγια και ο Δανίκας μετέφρασε τις δηλώσεις του Σβουράκη, μετά τα βασανιστήρια και την ομολογία, ο Σβουράκης καθαρίστηκε και κρατήθηκε επίσημα.
Ο Δανίκας εξέθεσε επίσης πώς ο υποστράτηγος Booysen του είπε «να βάλει μια σφαίρα στο κεφάλι ενός υπόπτου για έγκλημα», κάτι που ο Δανίκας αρνήθηκε να κάνει. Ο ύποπτος πυροβολήθηκε από τα μέλη του Cato Manor λίγες μέρες αργότερα σε αυτό που ο Δανίκας πιστεύει ότι ήταν «εκτέλεση».
Στις 25 Ιουνίου 2006, η αστυνομία εισέβαλε σε ένα σπίτι στο Jeppestown, στο κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ, και δέχτηκε ενέδρα με τέσσερις αστυνομικούς να σκοτωθούν. Προκάλεσε οργή και πολιτικοί έκαναν εκκλήσεις να πυροβολήσουν εγκληματίες που προκαλούσαν την αστυνομία. Μεταξύ των μονάδων που συμμετείχαν σε εκατοντάδες εγκληματίες που σκοτώθηκαν αργότερα, ήταν η Μονάδα Cato Manor, η Μονάδα Οργανωμένου Εγκλήματος Durbin που σταθμεύει στο Cato Manor, που βρίσκεται σε μια περιοχή εργατικής τάξης επτά χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης του Durban, στη Νότια Αφρική. Αυτή ήταν η μονάδα του Booysen και του Danikas.
Ο Δανίκας περιέγραψε το Cato Manor ως «ευτυχισμένους ανθρώπους που δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή. Βασανίζουν, χρησιμοποιούν υπερβολική, βάναυση βία και αλλάζουν στοιχεία σε έναν τόπο εγκλήματος. Αυτό το είδα από πρώτο χέρι». Η επιχείρηση της μονάδας ήταν να περιμένει έναν ύποπτο να φτάσει σε μια σκηνή και μετά να πυροβολήσει για να σκοτώσει. Το έκαναν γιατί πίστευαν ότι το δικαστικό σύστημα ήταν διεφθαρμένο και ο ύποπτος θα αποφυλακιζόταν με εγγύηση. Η μονάδα Cato Manor ένιωσε ότι ήταν «άθικτοι και είχαν τη δύναμη να κάνουν ό,τι ήθελαν».
Ο Δανίκας σημείωσε ότι το 2007 ήταν το «σημείο καμπής για μένα γιατί, το ελληνικό μου Πάσχα, είδα και κατέγραψα μια σφαγή». Ο Δανίκας και ο Booysen γιόρταζαν το Πάσχα όταν ένα τηλεφώνημα διέκοψε τη γιορτή τους. Υπήρξε διάρρηξη ενός σπιτιού κοντά και δύο ύποπτοι για ληστεία είχαν πυροβοληθεί. Ο Δανίκας τράβηξε τη σκηνή όπου ένας τραυματίας διαρρήκτης παλεύει να ζήσει, ξαπλωμένος στο πάτωμα ενός γκαράζ. Ο Δανίκας παρακάλεσε ότι έπρεπε να κληθεί ασθενοφόρο, αλλά ο ύποπτος αρνήθηκε την ιατρική περίθαλψη. Δεν χρησιμοποιήθηκαν πρωτόκολλα σωτηρίας και ο Ντάνικας πιστεύει ότι «ήταν το τυπικό τέχνασμα για να βεβαιωθούμε ότι οι ύποπτοι ήταν νεκροί και δεν μπορούσαν να αποκαλύψουν την εκδοχή τους για τα γεγονότα».
«Τα χρόνια που ακολούθησαν προσπάθησα να πάρω μετάθεση ή προαγωγή αλλά με αρνήθηκαν. Πήρα στοιχεία βασανιστηρίων και δολοφονιών στον Booysen καθώς και σε άλλους διοικητές και φίλους. Δεν έκαναν τίποτα. Ο στρατηγός Booysen είναι πολιτικά συνδεδεμένος και ένας πολύ ταλαντούχος μαλακός». Ο Δανίκας ήταν έφεδρος για δέκα χρόνια και δήλωσε ότι δεν μπορούσε απλώς να σταθεί και να παρακολουθήσει ή να συμμετάσχει σε τέτοιες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο Δανίκας αναφέρει ότι η κουλτούρα του απαρτχάιντ στις αστυνομικές μεθόδους έχει περάσει μέσα από το αστυνομικό σώμα μετά το απαρτχάιντ. Αν και θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι υπάρχει υψηλό ποσοστό βίαιης εγκληματικότητας στην ΑΕ και χρειάζονται ισχυρά μέτρα, ο Δανίκας σημειώνει: «Δεν δίνει το δικαίωμα στους αστυνομικούς να είναι και δικαστής και εκτελεστής». Ο Δανίκας δήλωσε, «το θέμα είναι μια άνιση κατανομή του πλούτου σε μια χώρα όπου μέχρι το 2008, το 10% του πληθυσμού της SA ήταν λευκοί και κατείχαν το 90% του πλούτου σε μια αφρικανική χώρα που κατοικείται από 50 εκατομμύρια Μαύρους».
Ο Δανίκας άρχισε να ανησυχεί για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Έλαβε ανώνυμα μηνύματα για τα γραφεία τελετών στο τηλέφωνό του και ήξερε ότι μπορεί να σκοτωθεί από τους δικούς του ανθρώπους. Είχε προσπαθήσει να ειδοποιήσει τους αξιωματούχους για τις δολοφονίες που λάμβαναν χώρα από το Canto Manor, αλλά αντιμετωπίστηκε με σιωπή.
Ο Δανίκας αποφάσισε να φύγει από την ΑΕ και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δημοσίευσε τα βίντεο βασανιστηρίων και θανάτου στο YouTube μέσα σε μήνες από την άφιξή του και η ιστορία του τελικά έλαβε την προσοχή. Οι αξιωματούχοι της εισαγγελίας της SA ενδιαφέρθηκαν να πάρουν την κατάθεσή του, αλλά δεν μπορούσαν να υποσχεθούν την προστασία του μάρτυρα της Δανίκα. Κάποιος διέρρευσε το γεγονός ότι η εισαγγελία θα χρησιμοποιούσε τον Δανίκα ως μάρτυρα στην υπόθεσή τους σχετικά με εξωδικαστικές δολοφονίες και βασανιστήρια και ως αποτέλεσμα τα ΜΜΕ της ΑΕ στράφηκαν με μανία στον Δανίκα. Τα ΜΜΕ τροφοδοτήθηκαν με ψεύτικες ιστορίες και ο Booysen, με τους ισχυρούς φίλους του, κατηγόρησαν τον Δανίκα για πολλές ψεύτικες ιστορίες, συμπεριλαμβανομένων δηλώσεων ότι ο Δανίκας ήταν εξοργισμένος. Ο Δανίκας συκοφαντήθηκε στα ΜΜΕ, κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση χρημάτων, απολύσεις από το SAPS — όλες αναληθείς δηλώσεις.
Ο Booysen δημιούργησε επίσης μια ιστορία ότι ο ίδιος και άλλα μέλη του Cato Manor είχαν στοχοποιηθεί επειδή είχαν κατηγορήσει και ερευνήσει επιχειρηματικούς συνεργάτες πολλών υψηλόβαθμων μελών του κυρίαρχου πολιτικού κόμματος που εμπλέκονταν στη σύλληψη του κράτους, μια υπόθεση που είχε καλυφθεί στο παρελθόν στο Whistleblower Network News . προφίλ του πληροφοριοδότη Mosilo Mothepu .
Ο Δανίκας παρατήρησε: «Θέλω να αποκαταστήσω την αλήθεια για τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες και την παρεμπόδιση της δικαιοσύνης και να αποκαλύψω όλα αυτά τα ψέματα που ειπώθηκαν για μένα στα ΜΜΕ της SA». Ο Δανίκας είναι πενήντα χρονών και δηλώνει ότι έπρεπε να περάσει σχεδόν τη μισή του ζωή αποκαλύπτοντας ρατσιστικές φρικαλεότητες. Δήλωσε ότι θα το έκανε ξανά, αλλά θα ήθελε να μπορούσε να σφυρίξει όταν ήταν μεγαλύτερος και σοφότερος, και να είχε στη διάθεσή του νόμους για την προστασία των καταγγέλλων και ανώνυμους μηχανισμούς αναφοράς.
Ο Δανίκας θεωρεί τη γυναίκα του αληθινό ήρωα στη ζωή του. Είναι Νοτιοαφρικανή και ζει με τον Δανίκα από το 2004, στηρίζοντας τον καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του και μετακομίζοντας μαζί του στην Ελλάδα, κάτι που σήμαινε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει την οικογένεια, τους φίλους και τον πολιτισμό της. Ο πρώτος χρόνος αφότου ο Δανίκας άφησε την SA και προσφέρθηκε εθελοντικά να γίνει μάρτυρας στη δίωξη κατά του Cato Manor ήταν «ένας εφιάλτης». Είναι ευγνώμων που έλαβε βοήθεια από τη Δρ. Mary Rayner της Διεθνούς Αμνηστίας, καθώς βοήθησαν την οικογένεια με φυσική και ηθική υποστήριξη, καθώς ο Δανίκας ακολούθησε το πρωτόκολλο ασφαλείας και μετακόμισε κάθε δύο χρόνια. Ο Δανίκας έχει διαγνωστεί με PTSD λόγω της δοκιμασίας του. Εξακολουθεί να υποφέρει από εφιάλτες που επικεντρώνονται γύρω από ανθρώπους που προσπαθούν να τον σκοτώσουν.
Ο Δανίκας έλαβε το Ειδικό Βραβείο Αναγνώρισης Blueprint for Free Speech 2016 , το οποίο έχει σκοπό να «τονίσει τη γενναιότητα εκείνων των πληροφοριοδοτών που παρουσιάζονται για το δημόσιο συμφέρον» και αναγνωρίζει «την αφοσίωση του παραλήπτη στην αλήθεια και την ελευθερία του λόγου». Το βραβείο σημειώνει, «Ο Ντάνικας αποκάλυψε ότι η μονάδα (Cato Manor) φέρεται να είχε εμπλακεί σε εξωδικαστικές δολοφονίες, παραποίηση σκηνών εγκλήματος και βασανιστήρια υποκειμένων». Το Blueprint for Free Speech παρείχε επίσης νομική βοήθεια στον Δανίκα και την οικογένειά του
Ο Δανίκας εμφανίζεται ως πληροφοριοδότης της Διεθνούς Διαφάνειας , η οποία είναι ένας παγκόσμιος συνασπισμός κατά της διαφθοράς και χορηγεί την Παγκόσμια Ημέρα Πληροφοριών. Είναι επίσης εθελοντής σύμβουλος έργου για τη Διεθνή Διαφάνεια και το Blueprint for Free Speech, και συνεισφέρει τις δεξιότητές του και την εμπειρία του στο σχεδιασμό και την υλοποίηση του έργου Expanding Anonymous Tipping (EAT) . Το EAT χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και παρέχει έναν ασφαλή ανώνυμο μηχανισμό αναφοράς που επιτρέπει στους καταγγέλλοντες να αναφέρουν με ασφάλεια παραβάσεις και διαφθορά από τον χώρο εργασίας τους.
Ο John Kiriakou, CIA/Whistleblower για βασανιστήρια συμβούλεψε τα εξής για τον Δανίκα: «Είναι τιμή μου που γνωρίζω τον Άρη Δανίκα. Είναι ένας υποτιμημένος πληροφοριοδότης που, με μεγάλο κίνδυνο για τη δική του ασφάλεια και την ασφάλεια και της οικογένειάς του είπε την αλήθεια για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται από την αστυνομία στη Νότια Αφρική. Ο Άρης θα μπορούσε να είχε μείνει σιωπηλός και να είχε προχωρήσει σε μια μακρά και κερδοφόρα καριέρα. Αλλά επέλεξε να κάνει το σωστό. Και παρόλο που το προσωπικό κόστος ήταν υψηλό, έχει εμπνεύσει και άλλους σε παρόμοιες καταστάσεις να κάνουν το σωστό. Η απόφασή του ήταν σωστή».
https://whistleblowersblog.org/whistleblower-of-the-week/ari-danikas/ ( PDF )
