Ρεπορτάζ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ «Μπήκαμε μέσα στο γκαράζ, ήμασταν επτά – οκτώ αστυνομικοί, όλοι από την ειδική ομάδα “σοβαρών και βίαιων εγκλημάτων” του Ντέρμπαν. Mέσα στο αυτοκίνητο υπήρχε ένας μαύρος, ήταν νεκρός και είχε σημάδια από σφαίρες στο σώμα. Λίγα μέτρα παραδίπλα υπήρχε ακόμα ένας μαύρος, που χαροπάλευε τραυματισμένος. Οι αστυνομικοί στάθηκαν γύρω του και τον κορόιδευαν. Πρέπει να πέρασαν πάνω από 30 λεπτά. Ο ένας είπε στα ολλανδικά “αυτό το σκυλί δεν λέει να πεθάνει” κι ένας άλλος πρότεινε “να τον πατήσουμε στο στομάχι για να πεθάνει πιο γρήγορα”. Οταν τους ρώτησα “γιατί δεν φωνάζουμε ασθενοφόρο;” ο επικεφαλής μού απάντησε: “Είναι απέξω αλλά τους είπαμε ότι η περιοχή δεν είναι ακόμα ασφαλής. Αν αφήσουμε τους τραυματιοφορείς να μπουν, θα τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο και θα σπαταλήσουμε τα χρήματα των φορολογουμένων”. Οταν τελικά ξεψύχησε, αναφώνησαν: “Επιτέλους, πέθανε!”». Ο 46χρονος σήμερα Αρης Δανίκας ταξίδεψε το 1988 στη Νότιο Αφρική για να σπουδάσει ηλεκτρονικός. Πέντε